Ulpan1

Naszym głównym tematem jęków, modlitw i rozmów jest w tym momencie język nowohebrajski. Jesteśmy przez pierwsze tygodnie cały czas w ulpanie (to nazwa szkół języka hebrajskiego), i to jest wstępny kurs dla wszystkich mających studiować na HU. Pierwsze dni to szaleńcze poszukiwanie odpowiedniego dla siebie poziomu, masowego przenoszenia się w górę i w dół w skali trudności. Muhcio (jak go pieszczotliwie nazywam) - nasz krasnal Hałabała z pokolenia Dżingis chana dzisiaj podjął krok wiary i przeniósł się do wyższej grupy Alef. Głównie, żeby być z resztą wesołej gromadki. Natomiast ja obniżyłam loty i jestem w grupie, w której co prawda wszystko rozumiem, ale przynajmniej mogę ćwiczyć mówienie. Fin Mika poprosił niebacznie o przeniesienie do Gimel, i teraz cierpi jak wszyscy pozostali z powodu szaleńczego bombardowania wiedzą, której nie da się ogarnąć.

Oglądamy tu w ulpanie uniwersyteckim Żydów, którzy przyjechali do Izraela z różnych części świata - przesiedleńców z Rosji, bogate dzieci amerykańskie, ale też skośnookich i czarnych etiopskich. Zaczynam powoli się przyzwyczajać, że większość ludzi wygląda jakby okrutnie wymalowali oczy tuszem; zarówno kobiety jak i mężczyźni (trochę jak nasi górnicy wysmarowani pyłem węglowym).

Święte miasto widzę tylko z góry, z uniwersytetu. Uprzedzali, że cały czas w pierwszym miesiącu pochłonie nam ulpan. Ale może uda mi się przynajmniej pójść na Górę Oliwną w tym tygodniu - znalazłam wyjście z tego labiryntu i drogę górą.

A ponieważ mnie proszono o moje własne zdjęcie, a nie tylko tego co widzę - oto ja koło potwora