poniedziałek, 17 sierpnia 2009

Po powrocie: pytania pytania pytania

Spotkania z przyjaciółmi, pytania, pytania, pytania…

- Czy poczułam jakąś specjalną Obecność Ducha Bożego tam?
Przyjazd jest swego rodzaju rozczarowaniem dla nastawionych na natychmiastowe duchowe przeżycie. Mamy w myślach czy sercu obraz który stworzyliśmy sobie – zastygły statyczny obraz jaki nigdy nie istniał. Izrael to dynamika, walka. Będąc tutaj dłużej zaczyna się rozumieć i czuć. Nawet ciągły stan wojny przypomina to, co było ich udziałem przez całe stulecia.


- Co myślę o konflikcie palestyńsko- izraelskim?
Czuję sympatię zarówno do Izraelczyków jak i Arabów. Bo co ciekawe oba te narody wywodzą się od Abrahama. Zauważam jednak dziwną tendencję w prasie w Polsce i Europie – wspominanie o zamachach terrorystycznych i winach Palestyńczyków jest jakby politycznie niepoprawne. Natomiast co najmniej raz w tygodniu na takim na przykład onecie ukazują się informacje jacy Izraelczycy są niedobrzy i ile to przez nich zginęło niewinnych cywilów. Hmm...
Nie bronię wszystkiego, co izraelskie, jednak tony tych informacji, wywlekanie czasem skandalicznie odosobnionych wypowiedzi, wybitnie mijają się z atmosferą i sytuacją terenu, który poznałam. Być może polityka rządu jednego czy drugiego, grup takich czy innych musi być napiętnowana, jednak w sposób rzetelny, i nie aby przekonać czytelnika, że jeden lub drugi naród są z natury złe. Naród palestyński czy izraelski to normalne społeczeństwa podzielone według partii, poglądów politycznych, prądów religijnych i wyznań. To nie są monolity.

- Co zrobiło na mnie największe wrażenie?
Zawsze i wszędzie odpowiadam tak samo: pustynia. Zrozumienie czym jest pustynia i jak błędny jest nasz obraz piaszczystej Sahary, na której nikt nie mieszka. Pustynia Judzka, Negew czy Synaj to są skaliste miejsca, piękne, groźne i majestatyczne. Tam Bóg objawiał się na szczytach, tam przemawiał do ludzi. Tam mieszkają nomadzi – Beduini, i Abraham był jednym z nich. Tam pasie się stada, póki nędzna roślinność całkowicie nie wyschnie; a wiosną, gdy tylko spadnie odrobinę deszczu pustynia kwitnie! Okres kształtowania się społeczeństwa izraelskiego i ich uczenia się wiary, to etap życia nomadów, gdy wędrowali do Ziemi Kanaan.
***

poniedziałek, 3 sierpnia 2009

Szok kulturowy

Upał 35 stopni, po plecach spływa pot, duszno. Piję dużo wody, tak jak nauczyłam się tego na pustyni. Jestem szczęśliwa i rześka, opita słońcem i światłem. Brak mi tylko tych mocnych i jaskrawych kolorów bo to … Polska!

Na ulicach wciąż odruchowo szukam Żydów, odwracam wzrok za każdym ciemnym garniturem, ale to tylko biznesmeni a nie brodaci ortodoksi. Śmieszni gołogłowi mężczyźni, jednolite europejskie twarze. Policja i żołnierze jeśli już są, to bez broni. Śmieszna u mężczyzn stylizacja w ubiorze - ułożone na żelu jasnobrązowe włosy, bejsbolówki podobierane do T-shirtów i spodni. Po sportowych luznych lub ortodoksyjnych wschodnich ubiorach rzucają się mi w oczy obcisłe i przeraźliwie krótkie mini, za dużo makijażu i np w stylu podbitych lub rozmazanych po całonocnej imprezie oczu u dziewczyn. Tak opisuję polską ulicę teraz, dopóki nie utracę bliskowschodniego spojrzenia na nasz kraj. Tak oni nas widzą.


Mało interakcji między obcymi w sklepach i na ulicach; mało zróżnicowania etnicznego i brak rojnych kolorowych targów. Nie te owoce i nikt sie nie chce targować. Moje odruchowe: "a jeśli wezmę to to czy dostane taniej..." wywołuje popłoch w oczach u sprzedawców.


Napawam się tym obcym oglądem własnego kraju, wiem że to przywilej który szybko przeminie. Szok kulturowy w stosunku do własnego kraju to niezbędny etap powrotu.

Jest niełatwo. Tęsknię.


Wielbłąd się pasie na blokowisku na rogatkach Jerozolimy


Poki co, w dlaszym ciagu mnóstwo do opisania zostało. Będę kontynuować ten blog, chociaz mniej regularnie.


w izraelskiej starej winnicy


wspomnienia z lekcji z mapami geografii historycznej